30/08/2024
Als echte Weidevenner ben ik na iedere vakantie een beetje blij als we weer de wijk inrijden. Deze zomer gaat de reis naar Bretagne met de auto, en daarna met de boot naar de Weerribben en Friesland. Het valt me op dat ik steeds vaker in een vreemde stad kijk of er dingen of ideeën zijn die ik wil meenemen naar mijn eigen stad. In Brest zie ik leuke fleurige bloembakken rondom de vele bomen. Geen kale randen onder een boom, maar kleurige bloemen. Niet dat ik ontevreden ben over Purmerend, hier zijn ook genoeg fleurige plantsoenen, plantenbakken en versierde lantaarnpalen, maar het mogen er van mij best een paar meer zijn. Manlief ziet het helemaal niet zitten met de droge zomers van tegenwoordig. ‘Wie gaat al de plantjes dan water geven’, vraagt hij zich hardop af. Ik stel hem meteen gerust, de groenmannen, zoals ik ze noem, van Purmerend zie ik regelmatig rondrijden met een tractor met daarachter een grote watertank om de planten en bomen te begieten met voor de planten super lekker echt Purmerends slootwater. Een paar plantjes meer moet toch zeker kunnen. Na onze prachtige reis door Bretagne, waar we samen met Remy heerlijke wandelingen maken, is het de hoogste tijd voor een cruise met de eigen boot. Tijdens het dagelijkse koffiepraatje op de haven hoort kapitein manlief over het Nationaal Park Weerribben-Wieden. Het moet een prachtig gebied zijn om te varen, en zo gezegd, zo gedaan. Rantsoen, scheepsbeschuit en fris water ingeslagen, weekendtassen gepakt, diesel getankt, motor nagekeken en dan de trossen los. Als eerste door de sluis van Purmerend via het Noordhollandsch Kanaal naar de Oranjesluizen in Amsterdam en vandaar via de randmeren naar Overijssel en Friesland. Ik ben benieuwd of de sluis op afstand bediend wordt of dat de inmiddels bekende sluismeester ons zal verwelkomen, het blijkt dat hij in de zomerperiode gewoon aanwezig is. We moeten wel even wachten tot de sluis geschut is en dan mogen we als de lichten op groen staan naar binnen. Het schutten is inmiddels een fluitje van een cent, daar draaien we onze boothanden niet meer voor om. We hebben het nu al zo vaak gedaan, maar ik zal nooit de eerste keer vergeten als manlief en ik totaal onervaren de sluis binnenvaren. Het aanleggen is dan nog lastig, want hoe doe je dat als je nog nooit heb gevaren. Gelukkig is er op de boot een pikstok om de touwen vast te haken en zo gaat de boot netjes aan de kant. Touw vastgemaakt, en wachten op het schutten. De sluismeester komt vanaf zijn toren naar beneden en legt uit ‘je kunt dat touw beter los maken en in je hand houden, want als we gaan zakken heb je een probleem’. Na die eerste keer nooit meer de boot vastgemaakt in een sluis. Een op afstand bediende sluis is prima, maar een sluismeester die je ter plekke helpt en advies geeft, nog beter. Kijk daar word ik nou helemaal blij van.
Reacties op De Blije Buurvrouw kunt u mailen naar redactieweidevenner@gmail.com. Wilt u de Blije Buurvrouw iets leuks vertellen of laten zien in de wijk, laat het weten.
