14/08/2020
Als echte Purmerender ontkom je er natuurlijk niet aan dat veel spullen, waarvan je overtuigd bent dat je niet zonder kan, zich verplaatsen van kamer of keuken naar zolder en uiteindelijk zich opstapelen in de schuur. Nou ben ik een beetje van de generatie die alles waar een stekker aanzit wil bewaren en andere ‘waardevolle zaken’ nog liefdevol een poosje wil koesteren om ze later op een rommelmarkt te verpatsen. Helaas is mijn favoriete sla-je-slag gebeuren in de Hazepolder dit jaar gesneuveld en begint mijn echtgenote stille hints te geven in de trant van ‘mijn fiets past bijna niet meer in de schuur’ en ‘nou, de buurman heeft zijn schuur mooi opgeruimd’. Lekker hoor, zo’n buurman, kan ik ook aan de slag. Tot overmaat van ramp biedt buurman aan wel even te helpen, en niet veel later ligt de achterbank van mijn auto plat en gevuld met een deel van mijn leven. Bij een laatste poging om toch nog een paar in mijn ogen waardevolle spullen te redden van een laatste rit richting milieustraat (vroeger gewoon ‘de stort’), neemt mijn echtgenote een dermate dreigende houding aan dat ik wel inzie dat verder discussiëren volkomen zinloos is. Vanwege alle consternatie vergeet ik een lunchpakket en koffie mee te nemen, want volgens berichten op sociale media rij je sneller tijdens de spits van Amsterdam naar Maastricht dan van huis naar de milieustraat. Maar nee hoor, slechts enkele medeslachtoffers scheiden mij van de vrolijke en in de hete zon prima functionerende verkeersregelaar. Voor ik het goed en wel in de gaten heb, sta ik oog in oog met een ondanks het snikhete weer in volledige werkuitrusting geklede portier die, na een professionele blik op mijn ID-kaart en in de auto, vaststelt dat ik bij container 13 moet zijn. Met het verdringen van enige traantjes en een brok in de keel neem ik afscheid van mijn dierbare herinneringen en probeer tussen slaommende automobilisten, die op aanwijzingen van de inmiddels uitgestapte partner proberen zo dicht mogelijk bij de container te komen, weg te rijden. Dan wordt het me opeens duidelijk waarom er regelmatig een file staat. Bezoekers wordt, om de doorstroming te bevorderen, gevraagd achteruit bij de containers te parkeren, maar dat blijkt makkelijker gezegd dan gedaan. Veel bestuurders met een, al dan niet, geleende of gehuurde aanhangwagen hebben het kunstje niet onder de knie en tot mijn verbazing zie ik een echtpaar met een lading tuin- en schuttinghout, vol met splinters en roestige schroeven, na langdurige en problematische parkeeracties uitstappen en uitgebreid ruzie maken over de vergeten werkhandschoenen. Verderop debatteren een vader en schoonzoon of het niet verstandiger is om bouwafval (tegeltjes met stukjes muur eraan) in speciale zakken weg te brengen in plaats van in de milieustraat uitgebreid de aanhanger leeg te scheppen en schoon te maken. Bij de uitgang worden chemische producten ingeleverd en daar overleggen twee buurmannen op hun gemak over de kwaliteit van het in te leveren restje tuinbeits. Het aantal wachtenden is inmiddels opgelopen en de verkeersregelaar staat nog steeds in de volle zon vrolijk zijn werk te doen. Met een brede glimlach en sierlijk armgebaar geeft hij aan dat ik de milieustraat veilig kan verlaten. Ik geef hem een duim en roep ’bedankt’ door het open raampje. Hij heeft waarschijnlijk geen weet van het gestuntel van sommige bezoekers en hij kan er ook niets aan doen.
Kan daar niet wat aan gedaan worden? bozebuurman@hotmail.com.
